Proficiat Louis, ge wordt honderd! Daar willen ze hier mee uitpakken, daar pakken ze u niet mee in!
Omdat ze u om de zoveel jaren van onder het stof halen? Ge hebt hier niet eens een eigen museum, ge zijt er ten hoogste een gast. In een hoek, een donker straatje, een steegje...
Dat is heel anders dan in het Verenigd Koninkrijk, waar ze hun schrijvers echt eren en er nog munt uit slaan ook.
In Laugharne kunt ge niet alleen het huis van Dylan Thomas bezoeken, The Boathouse, waar hij de laatste vier jaar van zijn leven doorbracht, en naast originele meubelen andere memorabilia staan. Ge kunt er ook zijn werk kopen, geluidsopnames horen, video's zien, koffie of thee en taart eten, een sandwich.
En in Stratford-upon-Avon kunt ge dolen van het ene theater naar een ander huis waar de William zijn tijd doorbracht, of zijn schoonouders, zijn dienstmeid, zijne velo... ik draaf door. Toneelspelers spelen er zijn leven of sketches uit "veel te doen om niks" en de rest van zijn repertoire.
Zelfs mindere goden worden gefêteerd, in welke uithoek ze ook verbleven. Niet zoals hier.
Zoudt gij u daar beter bij voelen? Misschien niet, maar 't is wel triest gesteld met de manier waarop ze bij ons met u omgaan. Er hangt zelfs geen plakkaat op de gevel van uw geboortehuis: "Hier is het dat Louis Paul Boon werd geboren."
Nu moogt ge weer efkens de stal uit om te worden rondgevoerd in een parade van aan de kapel tot achter de kerk. Ze hebben u daar van zijn leven al eens rondgereden, weet ge nog? En achteraf zijt ge met een pruik op uwe kop met den hoop gaan meespelen. Ge hebt toen zelfs uw lieken "van den Boein, den Boein, den Boein" gezongen. Precies een carnavalszot.
U verstaan hebben ze nooit... Ook al sprak gij Aalsters Beschaafd Nederlands.
Bon, wanneer zullen we u terugzien? Over zeventien jaar? Als ge vijftig jaar dood zijt. En dan?
(Rudi De Smet)
Reacties